Remik

 

Celem gry w remika ( zwanego też remi - brydżem jest jak najszybsze zrzucenie wszystkich kart z ręki przez gracza. W grze może brać udział od 2 osób w górę. Ograniczeniem może być jedynie ilość kart (na każdych pięciu graczy potrzeba minimum dwie talie). Gramy talią 52+2 lub 52+3 kart (z jokerami). Rozdający daje każdej osobie po 14 kart, zaś sobie 15. Pozostałe karty kładzie na środku. Następnie rozdający rozpoczyna grę poprzez wyrzucenie jednej z kart z ręki na drugi stosik (obrazkami do góry). Kolejny gracz dobiera piętnastą kartę z ręki i również wyrzuca jedną z kart z ręki, i tak dalej kolejni gracze. Poczynając od drugiego okrążenia gracze mają możliwość wykładać karty na stół, aby pozbywać się ich z ręki. Na jakich zasadach dzieje się to, wyjaśnię za chwilę. Najpierw słówko o wartości kart. W remiku joker jest wart 50 punktów, zaś w momencie, kiedy zastępuje inną kartę, (a od tego jest!) ma wartość tej karty. As i figury mają wartość 10, zaś pozostałe karty zgodnie z ich wartością.

Teraz wracam do zasad. Kart należy pozbywać się poprzez wykładanie ich z ręki. Aby rozpocząć wykładanie trzeba spełnić koniunkcję dwóch warunków (tzn. oba muszą wystąpić). Należy posiadać minimum jeden sekwens (tzn. minimum trzy kolejne karty w tym samym kolorze, np. 4, 5, 6 kier), przy czym sekwens ten nie może zawierać jokera oraz łącznie wartość punktowa wykładanych kart musi liczyć minimum 51 punktów (przypominam! – joker ma wartość karty, którą zastępuje). Poza sekwensami można wykładać grupy minimum trzech takich samych wartościowo kart, tzn. np. trzy czwórki lub cztery króle, przy czym w przypadku użycia kilku talii kart każda karta w grupie musi być innego koloru. W rzeczywistości sprowadza się to do faktu, iż można wyłożyć trzy lub cztery różnokolorowe karty tej samej wartości. W przypadku „wyłożenia się” na stół gracza zyskuje on w kolejnych kolejkach (nie w tej, w której się wyłożył) możliwość dokładania pasujących swoich kart do wyłożeń innych graczy oraz wymiany jokerów za kartę, którą joker zastępuje u niego lub innego gracza. Gra kończy się, gdy jeden z graczy wyłoży w omawiany sposób wszystkie swoje karty na stół i wyrzuci piętnastą na stos. Ważne jest to, aby została mu karta do wyrzucenia na stół. Np. w sytuacji, gdy gracz posiada na ręku pięć sekwensów i grup kart, każda z nich po trzy nie może wyłożyć tych pięciu układów, gdyż zabraknie mu karty do wyrzucenia na stos.

Po zakończeniu rozgrywki przez jednego z graczy pozostali liczą wartość punktową kart na ręku (i tu joker wart jest 50) i zapisują wartość punktów. Po zakończeniu serii rozgrywek za każde zwycięstwo gracz ma odejmowane 10 punktów, które uzyskał. Wygrywa ten, kto ma najmniej punktów.

Istnieje jeszcze możliwość wzięcia karty ze stosu wyrzucanych kart. W przypadku, kiedy gracz nie wyłożył się, zaś karta, którą wyrzucił jego poprzednik wystarczy mu, aby zakończyć rozgrywkę i wyłożyć zgodnie z regułami w jednym ruchu 14 kart na stół i piętnastą wyrzucić (bez dokładania innym graczom!) ma on możliwość wziąć tę pasującą kartę ze stosu kart wyrzucanych (tylko tę będącą w danej chwili na samej górze) zamiast karty ze stosu kart do dobierania.

W przypadku, gdy zużyty zostanie stos kart do dobierania i nikt nie zakończy gry. Stos kart wyrzucanych należy potasować i wprowadzić do gry jako nowy stos do dobierania kart.

Gra jest bardzo przyjemna i nadaje się na rodzinne potyczki.

 

W naszej rodzinie przyjęło się jeszcze prowadzenie dodatkowych klasyfikacji poza główną punktową (coś jak punkty za asystę w hokeju!). Np. kto ma mniej wachlarzyków (gdzie wachlarzyk to sytuacja, kiedy gracz przed zakończeniem rozgrywki nie wyłożył żadnej karty), kto w jednej kolejce zaliczył najwięcej punktów karnych, kto wygrał najwięcej rozgrywek itp.

 

Polecam!